Παρά το ότι λοιπόν ο υπουργός αναφέρει πως οι προσπάθειες δημοσιονομικής εξυγίανσης «στραγγαλίζουν» την ανάπτυξη...
οπότε είναι αντιπαραγωγικές (παγίδα λιτότητας), δεν επεξηγεί πώς θα μπορούσε να επιτύχει ανάπτυξη η ελληνική οικονομία – ενδεχομένως θεωρώντας πως απλά και μόνο το τέλος της πολιτικής λιτότητας, η μη λήψη δηλαδή νέων υφεσιακών μέτρων, θα εξασφάλιζε αυτόματα την ανάπτυξη (κάτι που φυσικά δεν ισχύει).
οπότε είναι αντιπαραγωγικές (παγίδα λιτότητας), δεν επεξηγεί πώς θα μπορούσε να επιτύχει ανάπτυξη η ελληνική οικονομία – ενδεχομένως θεωρώντας πως απλά και μόνο το τέλος της πολιτικής λιτότητας, η μη λήψη δηλαδή νέων υφεσιακών μέτρων, θα εξασφάλιζε αυτόματα την ανάπτυξη (κάτι που φυσικά δεν ισχύει).
Περαιτέρω, θεωρεί δυστυχώς πως δεν είναι το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, η ανταγωνιστικότητα τους δηλαδή, αυτή που εμποδίζει την αύξηση των εξαγωγών των ελληνικών εταιρειών, αλλά η αδυναμία τους να χρηματοδοτηθούν από τις τράπεζες – όπως στο γράφημα που ακολουθεί, σύμφωνα με το οποίο το 32% των ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων θεωρεί ως μεγαλύτερο πρόβλημα την αδυναμία πρόσβασης στον τραπεζικό δανεισμό.
Προφανώς η ερμηνεία του αυτή είναι απολύτως λανθασμένη, σύμφωνα με πολλούς άλλους οικονομολόγους – αφού όλες εκείνες οι επιχειρήσεις, οι οποίες είναι υγιείς, έχοντας λογικές προοπτικές αύξησης του τζίρου τους, δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα δανεισμού τους.
Όταν λοιπόν είναι επαρκώς ανταγωνιστικές, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται η ζήτηση στις χώρες που δραστηριοποιούνται, η πιστοληπτική τους ικανότητα είναι θετική – κάτι που δεν ισχύει για την πλειοψηφία των ελληνικών επιχειρήσεων, επειδή το κόστος εργασίας τους ανά μονάδα προϊόντος, παρά την εσωτερική υποτίμηση που προηγήθηκε, παραμένει υψηλότερο από το μέσο όρο της Ευρωζώνης (ανάλυση).
Με δεδομένο δε το ότι, η τεράστια μείωση των μισθών και εισοδημάτων που προηγήθηκε στραγγάλισε την εσωτερική ζήτηση, οπότε τον εγχώριο τζίρο των επιχειρήσεων, ενώ δεν αύξησε την ανταγωνιστικότητα τους τόσο, ώστε να μπορούν να πουλούν τα προϊόντα τους στις αγορές του εξωτερικού, κατέρρευσε η πιστοληπτική τους ικανότητα – οπότε η πρόσβαση τους στον τραπεζικό δανεισμό.
Η άποψη τώρα των δανειστών, σύμφωνα με την οποία η περαιτέρω μείωση των μισθών θα αυξήσει την απασχόληση στην Ελλάδα, είναι απολύτως λανθασμένη – αφού η συνέχιση του αποπληθωρισμού στη χώρα μας καθιστά αδύνατη την εξυγίανση της οικονομίας.
Για να επιτευχθεί δε ανάπτυξη μέσω των εξαγωγών, έτσι ώστε να καλυφθεί η έλλειψη της εγχώριας ζήτησης, θα έπρεπε να αποτελούν το 50% του ΑΕΠ της χώρας (όσο αυτές της Γερμανίας, γράφημα) – κάτι που είναι φυσικά αδύνατον, ακόμη και αν η Ελλάδα ήταν ανταγωνίσιμη, αφού όλα τα άλλα κράτη επιδιώκουν το ίδιο (άρθρο).
Περαιτέρω, δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως απαιτούνται αυξήσεις των μισθών στην Ελλάδα, για την άνοδο της εσωτερικής ζήτησης, της παραγωγικότητας και των επενδύσεων – επειδή κάτι τέτοιο θα περιόριζε ξανά τη διεθνή ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων της χώρας. Σωστά λοιπόν έπαψε να το προτείνει ο υπουργός οικονομικών, παρά το ότι αποτελούσε προεκλογική δέσμευση του κόμματος του.
Από την άλλη πλευρά όμως, χωρίς να αυξηθούν οι μισθοί, δεν καταπολεμάται η ανεργία και ο αποπληθωρισμός – οπότε η μοναδική δυνατότητα είναι μία μεγαλύτερη αύξηση των αμοιβών στις πλεονασματικές χώρες που δανείζουν την Ελλάδα, όπως στη Γερμανία ή στην Ολλανδία, έτσι ώστε να ενδυναμωθούν οι εξαγωγές της Ελλάδας, χωρίς να χάσει την ανταγωνιστικότητα της.
Δυστυχώς η Γερμανία αρνείται να το κάνει, συνεχίζοντας να διατηρεί τους μισθούς των εργαζομένων της πολύ πιο κάτω από την παραγωγικότητα τους (αναλυση) – οπότε η Ελλάδα διαπραγματεύεται με εταίρους, οι οποίοι αδιαφορούν τόσο για το δικό της μέλλον, όσο και για τι μέλλον της Ευρωζώνης.
Δεν είναι όμως η μοναδική χώρα της νομισματικής ένωσης, η οποία αντιμετωπίζει τέτοιου είδους προβλήματα – αφού ακόμη και η Γαλλία θα οδηγηθεί στην ίδια κατάσταση, παρά το ότι η παραγωγικότητα των εργαζομένων της είναι υψηλότερη από αυτήν της Γερμανίας (άρθρο). Η αιτία είναι το ότι, οι μισθοί στη Γαλλία είναι σχεδόν κατά 20% υψηλότεροι από αυτούς της Γερμανίας – οπότε, παρά την αυξημένη παραγωγικότητα της, υποφέρει όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα της.
Η μοναδική λύση λοιπόν της Ελλάδας είναι η σύναψη συμμαχιών με τις υπόλοιπες χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα ανταγωνιστικότητας (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία κλπ.), έτσι ώστε να πεισθεί η Γερμανία να αλλάξει τη μερκαντιλιστική πολιτική της – κάτι που όμως δεν φαίνεται πλέον πιθανό, αφού η κυβέρνηση έχει καταφέρει να απομονωθεί από όλα τα υπόλοιπα κράτη (άρθρο).
Επομένως, είναι πρακτικά αδύνατη η καταπολέμηση της ελληνικής κρίσης εντός της Ευρωζώνης, αν η κυβέρνηση δεν αλλάξει τακτική – ενώ εύχομαι να μην σχεδιάζει κρυφά την επιστροφή στη δραχμή και στο χάος, έχοντας σκόπιμα απολέσει όλους τους συμμάχους της (ανάλυση).
.
ΥΓ: Εκτιμώ ιδιαίτερα τον υπουργό οικονομικών και θεωρώ θεμιτή τη φιλοδοξία του να κάνει διεθνή καριέρα, εκμεταλλευόμενος την ελληνική κρίση, τη θέση του στην κυβέρνηση και τη μικρή γνώση των οικονομικών από πολλά στελέχη του κόμματος του, όταν δεν επιβαρύνει τη χώρα του. Πρέπει όμως να είναι πολύ πιο προσεκτικός, όσον αφορά τη συμπεριφορά του, καθώς επίσης τα άρθρα του - τα οποία διαβάζονται πλέον από πολλούς, λόγω της σημασίας της Ελλάδας για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Άρης Οικονόμου,
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου